از اینجا که نیگا می کـُنم پنداری یه نفر،
از وسط ِ میدون ِ انقلاب داره برام دَس تکون می ده!
تو همهمه های این خیابون می شه خیلی چیزا پیدا کرد!
از کتابای ممنوع ِ هدایت گرفته تا بسته های پنج گرمی ِ گـَردْ!
اما من همین خیابون ِ لامَصَبُو دوس دارم!
احساس می کنم اینجا به آدمای دیگه نزدیک ترم!
آدمایی که بی نگاه از کنارم می گذرنُ و 
تـُن تـُن بهـِم تَنه می زننُ
نمی دونن که چقدر دلواپس ِ سادگی شونم !
چقدر دلم می خواد دیوارا رو از میونشون بردارم!
دیوارا وُ مرزای نامریی
که اونا رو از همدیگه جدا می کنه!
مرز ِ نژاد ُ عقیده ،
مرز ِ جناح و ُ نگاه،
مرز ِ نونُ و نیاز،
مرزِ مسلک ُ مزخرفات ِ رنگ به رنگ ِ دیگه!
اگه این دیوارا،
اگه این دیوارای لعنتی نباشن،
همه تو خیابون به هم لبخند می زنن،
آسمون دوباره یاد ِ بادبادکاش می اُفته وُ
کوچه ها پُر از جفتای عاشقی می شه
که بلد نیستن از همدیگه خداحافظی کنن!
با همین شهر،
با همین شهر ِ قشنگی که تو سرَمه
از عرض ِ خیابون ِ انقلاب می گذرم،
رو زمین ِ زیر ِ پام،
کنار ِ یه خط ِ زرد رنگ ِ دراز نوشتن :
از خط ِ زرد به آن طرف نمازْ باطل است.

یغما گلروئی